Մենք հասկացանք, որ խարսխային նախագծերի շուրջ ներգրավված համայնքների հավաքումը կարող է օգնել գերազանցության կղզիների առաջացմանը և գեներացնող էկոհամակարգերի զարգացմանը, սակայն չի կարող ներդնել այն հզոր փոփոխությունը, որն անհրաժեշտ է ազգային փոխակերպման համար:
Փոխակերպական փոփոխությունը լայնածավալ միջամտությունների կարիք ունի և պահանջում է անվերապահ շարժիչ ուժ: Լայնածավալ հավաքական մոբիլիզացիա է անհրաժեշտ դեպի ընդհանուր նպատակ: Քաղաքացիական աջակցությունը և հասարակության ներգրավվածությունը դրա հիմքն են. դա նշանակում է կառավարության, քաղաքացիական հասարակության, քաղաքականություն մշակողների և կյանքի բոլոր շերտերի՝ ՀՀ քաղաքացիների կամ Սփյուռքի մասնագետների մասնակցություն և գործողություն: Վերջինս բոլորին պատկանող, ի սկզբանե համատեղ նախագծված տեսլականի կարիք ունի:
Սեփական ապագայի հանձնառման առաջին քայլը ինքնաճանաչումն է՝ որպես ապագայի հայ: Ապագա հայկականը այն կոնցեպտը չէ, որում պետք է համոզել: Դա փաստ է:
Ինքնաճանաչումը՝ որպես ապագայի հայ, նշանակում է հանձնառություն ստանձնել ինչպես ձեր ինքնության, այնպես էլ ձեր ապագայի հանդեպ: Բայց առանց պատասխանատվության այդպիսի հանձնառությունը չի կարող գնահատվել: Ժամանակն է, որ մենք դադարենք մեր ճակատագրի համար պատասխանատվությունը թողնել ուրիշների ձեռքում: Գոյատևելը ժառանգություն է, որը թողել են մեզ մեր նախնիները: Բայց մենք պետք է նայենք դրանից դուրս: Մեր պարտքն է թե՛ մեր, թե՛ մեր նախնիների առջև ծաղկել 2041 թ.-ին: Նման բարեկեցությունը կարող է շարունակաբար դառնալ մեր գոյատևման ժառանգությունը մեր երեխաների և թոռների համար:
